Geçen gün Moda’da yürürken bir grup genç kadının konuşmasına kulak misafiri oldum. Konu belliydi: sosyal medyada paylaşılan taciz hikâyeleri. Biri “ben de yaşadım”, diğeri “bunu saklamak zorunda değilim” diyordu. O an fark ettim ki, yıllarca içimize attığımız şeyleri artık paylaşmaya başlıyoruz. Ve bu sadece bireysel bir cesaret değil, toplu bir uyanış gibi.
İlk başta ifşalar birer çığlık gibi geliyor. Ama biraz durup bakınca aslında bir koro olduğunu görüyorsun. Bir kadın konuştuğunda diğeri fısıldamayı bırakıyor, sonra bir başkası daha ekleniyor. Ve bir anda yalnız bir ses, onlarca, yüzlerce oluyor.
Bence bu yeni koro hepimize tek bir şey söylüyor: “Yalnız değilsin.”
Kadın olmak çoğu zaman en çok güven arayışı demek. Güven dediğim de sadece sokakta yürürken değil; evde, ilişkilerde, işte, hatta kendi dolabımızda bile. Belki de o yüzden kendimizi en çok, bizim için yapılmış, bize iyi gelen şeylerin içinde rahat hissediyoruz.
Grab Me’yi kurarken aklımızda tam da bu vardı. Sadece iç giyim ve ev giyim üretmek değil, kendini iyi ve güvende hissedebileceğin bir alan yaratmak. Yumuşacık pamuk parçalar, evin içindeki küçük kaçış noktaları gibi. Çünkü bizce kadınlar sadece bedenlerini değil, hikâyelerini de rahat taşımalı.
Ve şimdi görüyoruz ki, kadınların birbirine açtığı alan aslında en güçlü kıyafet: dayanışma. Bu dayanışma, görünmez yaraları sarıyor, karanlıkta bırakılan hikâyeleri aydınlatıyor.
Biz Grab Me’de bu koroya katılıyoruz. Her gün tasarladığımız parçaların ötesinde, yan yana durmanın değerine inanıyoruz. Çünkü biliyoruz ki her ses bir yankı bırakıyor. Ve o yankı, sadece bir şehri değil, bir nesli değiştirecek kadar güçlü.